تیر ماه سال 1378 بود. حوادث سیاسی و فرهنگی، مردم را دلتنگ شهدا کرده بود.

سردار باقر زاده اکیپ­های تفحص را جمع کرد و گفت: مردم تماس می­گیرند و درخواست می­کنند مراسم تشییع شهدا بگذارید تا عطر شهدا حال و هوای جامعه را عوض کند. تعداد شهدای کشف شده توی معراج، کمتر از ده شهید بود. سردار باقر­زاده گفت: بروید توی مناطق به شهدا التماس کنید و بگویید شما همگی فدایی ولایت هستید. اگر صلاح می­دانید به یاری رهبر­تان بر­خیزید.

چند روزی گذشت. سردار تماس گرفت و آخرین وضعیت را از من پرسید. گفتم: سردار! بچه­ها دارند زحمت خودشون رو می­کشند. گفتند: همان چیزی که گفتم، عمل کنید! شب بود که با برادران علی شرفی و روح الله زوله مهیا می­شدیم فردا به سمت هور العظیم حرکت کنیم. صبح حدود ساعت30/10 به منطقه شط العلی، محور عملیاتی بدر و خیبر رسیدیم. برای رفع تکلیف جملات سردار را بازگو کردم. نهار را خوردیم و برگشتیم. عصر بود رسیدیم اهواز به ستاد اعلام شده بود در شلمچه تعدادی شهید پیدا شد. از خوشحالی بال درآوردم. خودم را رساندم شلمچه. 16 شهید پیدا شده بود. شهدا را آوردم پادگان، چند ساعتی بیشتر توی پادگان نبودم که گفتند از هور تماس گرفتند که شهید پیدا شد. دیگر توی پوست خودم نمی­گنجیدم. شده بودند19 شهید. چند روز گذشت و از شرهانی و فکه، هر روز خبر خوشی می­رسید. نماز مغرب و عشاء را خوانده بودیم و مشغول خوردن شام بودیم که سردار تماس گرفت: چه خبر؟ گفتم: شهدا خود را رساندند. درهای رحمت خدا باز شد. گفت: فردا صبح شهدا را به سمت تهران حرکت بده. گفتم: سردار! چند روز دیگه اجازه بدید. تأکید که حتماٌ فردا صبح حرکت کنیم و از تعداد شهدا پرسید. گفتم: هنوز شمارش نکرده­ام. و همین طور که گوشی را با کتفم نگه داشته بودم، شروع کردم به شمردن: 16 تا فکه، 18 تا شرهانی... جمعاً 72 شهید. سردار گفت: الله اکبر! روز عاشورا هم 72 نفر پای ولایت ایستادند. سعی کردم به بهانه ای معطل کنم تا تعداد شهدا بیشتر شود. اما دستور همان بود، 72 شهید به نیابت از 72 شهید عاشورا در پاسداری از حریم ولایت، تشییع شدند