موشک اندازهای دستی

هلی کوپتر ها و هواپیما های عراقی در مهران امان بچه ها را بریده بودند و نیروهای خودی نیز هیچ سلاحی که از عهده این هواپیما های فضول که در ارتفاع کمی هم پرواز می کردند یا هلی کوپتر هایی که از فواصل بسیار نزدیک آنها را هدف قرار می دادند ، برآید، نداشتند .

به همین دلیل ، بچه های آرپی جی .زن تصمیم گرفتند به گونه ای رفت و آمد نها را از با لای سر رزمندگان کمتر کنند .
ابتدا باید برای آتش عقبه آرپی جی .که شعاع هفت هشت متر همه چیز را پشت سر ش می سوزاند ، فکری می کردند ، چون اگر آرپی جی زن به سمت با لا نشانه می رفت اول خودش می سوخت .لذا با همفکری لودرچی جهاد که مشغول مرمت خاکریز بود ، در وسط محوطه سکویی ساختند ؛ به این ترتیب که تلی از خاک را یک جا جمع و شیبی نیز در یک سوی دیگر آن ایجاد کردند . در مواقعی که هلی کوپتر یا هواپیمای دشمن از نوع پی سی 7 می آمدند به نوبت روی سکو ها می رفتند و به سمتشان نشانه می رفتند .این موشک ها اغلب به هدف نمی خورد ، ولی برای ترساندن دشمن خوب بود .در ضمن چون ، احتمال عدم اصابت موشک آرپی جی .را می دادند سکو را به سمتی زده بودند که چنانچه موشک به هدف نمی خورد ، در بیابان سقوط می کد و به بچه های خودی تلفاتی وارد نسازد .
منبع:"فرهنگ جبهه،خلاقیتها"نوشته ی سید مهدی فهیمی ومحسن مهر آبادی،نشر فرهنگ گستروسروش،تهران-1382

(0) نظر

دسته ها : ابتکارات دفاع مقدس

پنج شنبه 1389/6/25